சாஃப்ட்வேர் நிறுவனங்களில் தினமும் கன்னடப் பாடல்கள்

போன வாரம் (வெள்ளிக்கிழமை என்று நினைக்கின்றேன்) IBM நிறுவனம், ஒரு பெரிய கலைநிகழ்ச்சியை பெங்களூர் "பேலஸ் கிரவுண்ட்ஸ்"-ல் நடத்தியது. அதில் ஹிந்தி பாடல்கள் மட்டுமே ஒலிபரப்பப்பட்டதாகவும், கன்னட பாடல்கள் பாடும் போது, மற்றவர்கள் வேண்டாம் என்று மறுப்புத் தெரிவித்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

இதனைத் தொடர்ந்து, சனிக்கிழமை சில கன்னட அமைப்பினர், கோரமங்கலா IBM நிறுவனத்தின் மீது கல்வீசி தாக்குதல் நடத்தியதோடு, தனியார் நிறுவனத்தைச் சார்ந்த மெய்க்காவலர்களையும் தாக்கியுள்ளனர். கடைசியில் போலீசார் வந்ததும் கலைந்து சென்றுள்ளனர்.

தவறு இருவர் பக்கமும் உள்ளது. அவர்கள் கன்னடப் பாடல்களை ஒலிபரப்ப அனுமதித்திருக்க வேண்டும். சிறுபான்மையினர் (வெளி மாநில மக்கள்) பெரும்பான்மையாக பணிபுரியும் நிறுவத்தினமாக இருந்தாலும் கூட, அவர்களும் மற்றவர்களின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்திருக்க வேண்டும். சிறுபான்மையினரின் உரிமை பாதிக்கப்படுகின்றது என இப்போது கூக்குரல் இடுவதற்குப் பதில், தாங்கள் பெரும்பான்மை என்ற தகுதியை அடையும் போதும் கண்ணியத்துடன் நடக்கின்றார்களா என எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். அது தான் சகிப்புத் தன்மை. இதே மக்கள், தங்கள் சொந்த ஊர்களில் எவ்வாறு நடந்து கொள்வார்கள்?

சரி அடுத்த விடயம். எதற்காக கன்னட அமைப்பினர் போராட்டம் நடத்துகின்றனர்? அவர்களுக்கு எவ்வாறு இது தெரிய வந்தது. கண்டிப்பாக, அங்கே பணிபுரியும் யாராவது, அந்த அமைப்பினரிடம் சொல்லியிருக்க வேண்டும். இது வெறும் வாயில் மென்று கொண்டிருந்தவர்களுக்கு அவல் கிடைத்தது போலாகி விட்டது. ஏற்கனேவே, பெங்களூரில் மற்ற மாநில மக்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாகி விட்டது; கன்னடர்களுக்கு மென்பொருள் நிறுவனங்களில் முன்னுரிமை வேண்டும் எனவும் அவ்வப்போது குரல் கொடுத்து வருகின்றனர்.
இப்போது, இது போன்ற நிகழ்ச்சிகள் அவர்களுக்கு சாதகமாக ஆகி விட்டன. ஏன் அவர்கள் இதனை இவ்வாறு யோசிக்கக் கூடாது? கர்நாடாகவைச் சார்ந்த அனைத்து பட்டதாரிகளுக்கும் வேலை கிடைத்து விட்டது. மற்ற காலி இடங்களுக்கு வெளி மாநிலத்திலிருந்து ஆட்களைப் பணியில் அமர்த்துகிறார்கள்.

மாநில அரசு இது போன்ற போராட்டங்களை ஊக்குவிக்கக்கூடாது. இதே மாநில அரசு தான், சிறிது ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாக "வாருங்கள் எங்கள் மாநிலத்திற்கு! முதலீடு செய்ய" என்று எல்லோரையும் அழைத்தது. இப்போது நூற்றுக்கணக்கான நிறுவனங்கள் வந்த பின் இவ்வாறு தாக்குதல் நடத்துவதும், அதனைக் கண்டிக்காமல் மவுனமாக இருப்பதும் சரியல்ல. இந்தியா என்ற பெயரைச் சொல்லி முதலீடு பெறுவதும், சிறிது நாட்களுக்குப் பிறகு எங்கள் மாநிலத்தவற்கே முன்னிரிமை என்பதும், பின் எங்கள் ஜாதிக்கு முன்னிரிமை என்று கேட்பதும் மிகவும் வருத்தத்திற்குரியது.

கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாகவே மென்பொருள் நிறுவனங்கள் மாநில அரசுக்கு தலைவலியாக இருந்து வருகின்றன. பெங்களூரின் உள்கட்டமைப்பு வசதி சரியில்லை என்று நிறைய புகார் தெரிவித்த வண்ணம் உள்ளன. இது அதிகரிக்கவே, ஒரு மாநில அமைச்சர், "முதலில் அவர்கள் கர்நாடகாவைச் சார்ந்தவர்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கட்டும். அப்புறம் அவர்கள் இதெல்லாம் கேட்கட்டும்" என்றார். கஷ்டத்தில் இருக்கும் போது மற்றவர்களுடன் மிகப் பணிவாகவும், அந்தக் கஷ்டத்திலிருந்து விடுபட்டப் பின் அவர்களே வேறு விதமாக நடப்பதும் மனிதனிடம் காணக்கிடைக்காத பண்பொன்றுமில்லை.

இந்தியாவில் இதுவொன்றும் புதிதாகவொன்றும் நடக்கவில்லை. மகாராஸ்ட்ராவிலும், அஸ்ஸாமிலும் இன்ன பிற மாநிலங்களிலும் அடிக்கடி நடப்பது தான். அதற்காக இதைக் கவனிக்காமல் விட்டு விடக் கூடாது. மக்கள் தங்கள் எல்லையை விட்டுத் தாண்டி வர வேண்டும். தங்கள் சாதி, மதம். மொழி, மாவட்டம், மாநிலம், என்று நினைக்காமல் ஒரே நாடு என்ற எண்ணத்துடனாவது வாழ வேண்டும். என்னைக் கேட்டால் நமது நாடு என்று சொல்வதைக் கூடத் தவறு என்று சொல்வேன். ஆனால் மற்ற பிரிவினையை விட இது
எவ்வளவோ மேல். இப்படி ஒரு மாநிலத்தவர் மற்றொரு மாநிலம் சென்று தொழில் துவங்கக் கூடாது, வாழக் கூடாது என்றால், இந்தியா என்பது எதற்கு? சிறிய மாநிலங்களிலிருந்து வரியை சம்பாதித்து, பெரிய மாநிலங்களும், நகரங்களும் பங்கிட்டுக் கொள்வதற்கா?

இதற்கு தான், 1) எந்த ஒரு முதலீடும் ஒரே இடத்தில் முடங்கக் கூடாது. எல்லா இடங்களிலும் பள்ளிக் கூடங்களும், கல்லூரிகளும் இயங்குவதைப் போல, முதலீடும் எல்லா இடங்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டும். 2) மக்கள் படிப்பறிவு பெற வேண்டும். படித்தால் அனைவரும் பண்படைந்து விடுவார்கள் என்பதல்ல என் வாதம். கீழ்த்தரமான எண்ணங்களும் இருக்கும். இதைப் போன்ற உணர்வுகளும் இருக்கும் (அடித்துத் துரத்த வேண்டும்...). காழ்ப்புணர்ச்சியும் இருக்கும். ஆனால் எதிர்வினை வேறு மாதிரி இருக்கும். ஒரு நிகழ்ச்சியை ஒரு படித்தவனும், படிக்காதவனும் பார்க்க நேர்ந்தாலும், படிக்காதவனின் எதிர்வினை, படித்தவனின் எதிர்வினையை விட முற்றிலும் மாறுபட்டதாக இருக்கும்.

இதைத் தான் இன்று காலை எழுத நினைத்தேன். ஆனால் இதோடு முடியவில்லை. இன்று காலையும் போராட்டம். சரியாக காலை 9 மணிக்கு IBM நிறுவனத்தின் முன்பும், என்னுடைய பழைய அலுவலகத்திற்கு முன்பும். என்னுடை பழைய அலுவலகத்தில் IBM இல்லை

தான். ஆனாலும் அவர்கள் ஒரு பெரிய பூட்டை எடுத்து, நுழைவாயிலைப் பூட்டி விட்டனர். யாராலும் உள்ளேயேயும் செல்ல முடியவில்லை. வெளியேறவும் முடியவில்லை. பெரிய சாலை இடையூறு.

சரி இப்போதைக்கு இந்தப் பிரச்சினைக்கு என்ன தீர்வு:

பெரிய ஒலி பெருக்கிகளை மென்பொருள் நிறுவனங்களின் வாசலில் மாட்டி, தினமும் ஒரு மணி நேரம் கன்னடப் பாடல்களை ஒலிபரப்புவது தான்.

எத்துனை நாட்களுக்கு இந்த இந்தியா என்ற அமைப்பு தாக்கு பிடிக்குமோ என்ற அச்சம், இதைப் போன்ற நிகழ்ச்சிகளைப் பார்க்கும் போது, மேலோங்குகிறது.

ஸ்ருசல்